βγήκεν ο ήλιος

η Ζωή δε μπορεί να ξεχάσει

όταν το φεγγάρι είναι στη χάση
γυρνά στο πλευρό
κοιτά το κενό
σηκώνεται μόνο για λίγο νερό

ψηλά στο ταβάνι
βλέπει ουρανό
τ' αστέρια σα μύτες καρφίτσας
τρυπώνουν βαθιά στο μυαλό

σήκω Ζωή μου
σήκω ψυχή μου
να βγεις στο δρόμο

βγήκεν ο ήλιος
να! παίζουν έξω
και πάλι τα παιδιά