ψάχνω να βρώ στο σήμερα
του αύριο τα μελλούμενα
θολό τοπίο
τα σύννεφα ακουμπούν τη γη
και να οι δώδεκα θεοί
χαμογελούν
ξέρουν ο θάνατος δεν τους αγγίζει
μόνο η λήθη.
απάνω στα ξερά πεσμένα φύλλα
απ' τα πλατάνια
πλάι στις όχθες του ποταμού
στήνουνε φαγοπότι
τρελός χορός
νέκταρ και αμβροσία.
τίποτα δεν τους άγγιξε
η λήθη ανθρώπινη
ο χρόνος φίλος όχι εχθρός
ελεύθεροι από αρχαίες τραγωδίες
αδιαφορούν για τις ανθρώπινες ανησυχίες
τις θεϊκές αδυναμίες.
και τώρα που ξεχάστηκαν γιορτάζουνε
τη θεία θεϊκή ελευθερία
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
μου άρεσε πολύ το ποίημα νικηφόρε.
βρήκα ενδιαφέρον υλικό εδώ μέσα.
θα επανέρθω να σε διαβάσω ξανά μέσα από διαφορετικές διαθέσεις και να επικοινωνήσω στο βαθμό που το έχω ανάγκη.
καλή αρχή στο blog σου και καλή πορεία εδώ μέσα σου εύχομαι.
Δημοσίευση σχολίου