το γλέντι

άντε σε μια βάρκα μπήκα
στη σπηλιά του δράκου βγήκα

βλέπω τρεις αγγέλους χάμω
και το διάβολο από πάνω

με κοιτάνε και γελούνε
και γλυκά μου τραγουδούνε

τα ανθρώπινα τα λάθη
είναι των αγγέλων πάθη
του διαβόλου κοινωνία
του θεού η αμαρτία

έλα κάτσε εδώ κοντά
τον εσφάξαμε το δράκο
να τον φάμ' μπουκιά μπουκιά

κι εξεκίνησε το γλέντι
άνθρωποι άγγελοι διαβόλοι
κι ο θεός από κοντά

τα ανθρώπινα τα λάθη
είναι των αγγέλων πάθη
του διαβόλου κοινωνία
του θεού η αμαρτία

σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα

κάλλιο ενός βαρβάρου η σπάθα
να μούκοβε σύριζα τη γκλάβα

παρά κουμπάρος σοσιαλιστής βαμπίρ
να μου ρουφάει το αίμα στάλα στάλα
και να μου τραγουδάει για το καλό σου
κοίτα είναι νεκρός ο διπλανός σου

ακροβασία

θα έρθει και για σε η στιγμή
που θα σου ζητηθεί
σ' ένα λεπτό σκοινί να ισορροπήσεις

τη γνώση τους ως συμβουλή
όλοι οι σοφοί του κόσμου θα προσφέρουν
κοντάρι ή ομπρέλα αν θα κρατήσεις

αλλά κανείς δε θα σου πει
πως το σκοινί είναι γρασαρισμένο

ήρθε η ώρα σου
μη φοβηθείς
ν' ανοίξεις τα φτερά
που σούδωσε η γριά μαμή
σαν σε απίθωνε στης μάνας σου την αγκαλιά

πέτα
πέταξε ψηλά
μόνο μη φοβηθείς
δεν είναι από κερί αυτά

στην οδό αθηνάς

εσύ που έμαθες
να κοιτάς ψηλά
θα είδες
τα μώβ λουλούδια

κρέμονται από γυμνά κλαδιά
κρύβουν την ακρόπολη
αυτή την εποχή του χρόνου
στην οδό αθηνάς

3+1=0

μες τα συνθήματα
κραυγή νεανική

κάψτε τα
κάψτε τα όλα

άφωνα ειδώλια
σε στάση προσευχής
ρωτούν τυφλά
θεών είδωλα
τι έχει μείνει
που να μην καεί;

η απάντηση
μια απλή πράξη
αριθμητικής
3+1=0

θα σε μαλώσει
η δασκάλα
λέει ο πατέρας
στο παιδί
η πράξη ήταν τόσο
απλοϊκή

έχει ο θεός

ζητιάνεψα

μια χούφτα στάρι
λίγο λάδι
νερό καθάριο
αέρα ν' ανασάνω

όλοι μου έλεγαν
έχει ο θεός

ξημέρωμα με μάζεψε το κάρο

κι αναρωτιόμουνα
μες σε σωρό πτωμάτων
θα έχει κάτι
εκεί που πάω
για να φάω;

βαρέθηκα κι εγώ νικόλα

βαρέθηκα τα μπαρ και τα πορνεία
θέλω να βγω πάλι έξω στην πλατεία

στην παιδική χαρά να παίξω
αν τη χαλάσανε δε θα τ' αντέξω

να κάνω γύρω γύρω όλοι
και στην τραμπάλα
να σηκώσω όλη την πόλη

με παιδικά τραγούδια και φωνές
να το φωνάξω φτάνει μάνα μου το χτες

ένα μουρμούρη μπαγλαμά να σπάσω
και ύστερα να ξαποστάσω

κουράστηκα με όλη αυτή τη φασαρία
ξαναγυρνώ μέσα στα μπαρ και τα πορνεία
αποζητώ την ησυχία
δώσε μου πάλι πίσω τα βιβλία

η πεταλούδα

- Πεταλούδα, πεταλουδίτσα
που πας αμέριμνη;
- Πάω στη φίλη μου τη βάρκα
για να με βοηθήσει να πάω
στο δάσος και να μη χαθώ.
Θέλω να γνωρίσω τον τρυποκάρυδο.
Θέλω να γνωρίσω τον ήλιο
για να με ζεστάνει ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΝΑΙ!
κι ο αέρας να με φυλάει γλυκά,
είμαι πεταλούδα, είμαι πεταλουδίτσα
ταξιδεύω πάνω από την θάλασσα,
μ’ αρέσουν πολύ οι αστερίες
κι οι αχινοί!

σταυρίνα γ' δημοτικού 2010

βιογραφικό

επήγα στα καλύτερα σχολεία
η λαχαναγορά του ρέντη ένα απ'αυτά

πίσω από σωρούς καφάσια
να κοιτώ γύρω από τη φωτιά
τους αχθοφόρους του πόνου
να παίζουν το μεροκάματο
σε μια ζαριά

κρεατέμποροι με γούνες και χρυσαφικά
να πιάνουνε ο ένας τον κόλο του άλλου
γαμοσταυρίζοντας τα θεία
ενώ ο ιερέας έκανε παράκληση
στην παναγιά για πιο πολλά λεφτά

ένας αιγυπτιώτης εργάτης
ένα κι εξήντα και στα κιλά λειψός
ισορροπεί στον ώμο
ένα μπροστινό γερμανικό
βαρύ όσο τρεις φορές ο ίδιος

ανοίγει δρόμο
στους γλυστερούς διαδρόμους
ανάμεσα σε χασάπηδες εμπόρους
φορτηγατζήδες τελωνειακούς
αστυκτηνίατρους εκτελωνιστές αγορανομικούς
για να προλάβει αυτό το αδύναμο σώμα
να βγάλει όσο πιο πολλά μπορεί

δίπλα ένας γίγαντας μαύρος
παλεύει μ' ένα μπούτι μοσχαρίσιο
που δε λέει να του παραδοθεί

βαρύς γλυκός ο ελληνικός
στη χόβολη ψημένος
καίει τα χείλη

ο άσσος σκέτος μαγκιά εφηβική
είναι παρελθόν
σαν τη μπαρμπουτιέρα που παραδόθηκε
στο ληστή με τόνα χέρι

στης βαρβακείου τα χασάπικα
έκανα μεταπτυχιακό
θυμάμαι ακόμα στον καύσωνα
τα κρέατα να ψήνονται στον πάγκο

κι εγώ ν' ακούω την πενιά του μάρκου
μες τη χασάπικη αγορά ένα χασαπάκι
χαμογελώντας στη ζωή πούχα μπροστά
ραντισμένος με άρωμα σάπιων κρεάτων

τώρα
ξαναγυρνώ ξημέρωμα μεθυσμένος
με φίλους για πατσά
τους ενοχλεί πάντα αυτή η μυρωδιά
μα εγώ μυρίζω εργάτη ευωδιά

νοσταλγώ τον άσσο σκέτο
το έξι πέντε στη ζαριά
και τη ζωή που ξόδεψα έτσι στο πουθενά

αφορισμός

τα εξάρχεια
λοξοκοιτούν προς κολονάκι
έχουν ξεχάσει πως υπάρχει
κολονός
χωρίς αυτό το - άκι
λεβέντης άντρας λαϊκός
κι έχουνε γίνει όλοι
κολονακιώτες εξαρχειώτες
διανοούμενοι του κόλου
ένα βρακί
κι αυτό λερό

κάθε ομοιότητα
με πρόσωπα και πράγματα
είναι αφοριστική

απλήρωτοι λογαριασμοί

σήμερα μου κόψαν το νερό
άφωνο είδωλο
μπρος τα μάτια του παιδιού
που φώναζαν διψώ

εχθές μου κόψαν τη φωνή
γιατί δεν πλήρωσα το
δικαίωμα δια να ομιλώ

αύριο θα μου κόψουν τον αέρα
λήξη προθεσμίας
απλήρωτου λογαριασμού

μα έχω ως δικαιολογία
επιθανάτιου ρόγχου
την κραυγή
άντε ρε γαμηθείτε

σιωπή

σιωπάνε οι πνευματικοί ταγοί
αυτής της χώρας
γιατί λένε δε μπορούν να πούνε
την αλήθεια που πονεί
πως ήταν πάντα απλώς τράγοι
που βάτευαν το κοπάδι
με της εξουσίας το καυλί

αξίωμα

είπε αξιωματικά
δύο ευθείες παράλληλες
δεν τέμνονται ποτέ
βασίστηκε σαυτό μιά θεωρία
και πρακτική
που προσκυνάμε σα θρησκεία
τον ίδιο σα θεό
κι ένας δεν τόλμησε
το δρόμο ευθεία να πάρει
να δει αν σμίγουν οι άκρες του
στο μέλλον
ή έστω και στο παρελθόν
γιατί ένα αξίωμα
είναι η μόνη αλήθεια
για όλους εμάς που είμαστε πιστοί
και εθελοτυφλούμε
πως είναι απλώς μία παραδοχή
χωρίς αρχιτεκτονική προοπτική

μια βραδιά σαν όλες τις άλλες

τρία παλληκάρια χθες
την ώρα πούπεφτε βαρύ σκοτάδι
σ' ένα ακρογιάλι ανάψανε φωτιά
και κάθισαν τριγύρω να κοιτάνε
πότε τις φλόγες
πότε με κρυφές ματιές ο ένας τον άλλο
σαν κάτι να περίμεναν
σε λίγο φτάσαν άλλοι δυό
και άλλοι κι άλλοι
φέρνανε ξύλα ρίχναν στο σωρό
ώσπου έγινε πυρά μεγάλη
όλο ερχόντουσαν και άλλοι κι άλλοι
σαν τις πυγολαμπίδες που έλκονται απ' το φως
αλλά παράξενο η ησυχία ήταν μεγάλη
ξάφνου ακούγεται το κλάμα μιάς γριάς
αρχίνησε το μοιρολόι
απ' την αντίθετη μεριά
κάποιος ξεκίνησε τραγούδι της χαράς
ένα κλαρίνο απ' αλλού βαράει τσάμικο
από μια τσέπη βγαίνει ένας μπαγλαμάς
στο βάθος κάποιοι κουβαλάνε ένα πιάνο με ουρά
το στανιό μου πως βρέθηκε σ' αυτήν την ερημιά
όπως καταλαβαίνετε έγινε αχταρμάς
χιλιάδες όργανα χιλιάδες οι φωνές
και ο καθένας το δικό του το σκοπό
μα ήρθαν όλα κι έσμιξαν σιγά σιγά
σε μια τέτοια μελωδία που δε ματάκουσαν ανθρώπινα αυτιά
συνέχισε έτσι ως την αυγή
ώσπου έσβησε η φωτιά
σηκώθηκε ένας πρώτος
κοίταξε γύρω
κι έφυγε χωρίς να πει ούτε γειά
κι ύστερα κι άλλοι κι άλλοι
απόμειναν τρία παλληκάρια μοναχά
να κοιτούν πότε τις στάχτες
πότε ο ένας τον άλλον
λες και δεν γνωρίζονταν πια

άναψε πράσινο

εγώ ένας ταξιτζής
θάθελα όλους
μένα αγώγι να σας κλέψω
σε έναν τόπο μακρινό
να μην υπάρχουμε
σε ένα γκρεμισμένο χάνι
δίπλα στην ποταμιά
χάρτινο καραβάκι στο νερό
η γνώση που άκοπα
έχουμε μεταλάβει
σιγορουφώντας το παλιό κρασί
το νήμα απ' την αρχή
να πάρουμε
ακούγοντας γεροδιδάσκαλους
με ροζιασμένα χέρια
βλέμμα θολό από τον ήλιο
που κοίταξαν κατάματα
ρυτιδιασμένα πρόσωπα
σκαμένα με τ' αλέτρι
να λένε ιστορίες
για νεράιδες ξωτικά
για τους παλιούς θεούς
και την ιδέα του αγώνα