Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2010

χρωστάω χρωστώ

χρωστώ τις δόσεις του Ι.Χ.
χρωστώ τις δόσεις του στεγαστικού
του καταναλωτικού
διακοπο-
εορτο-
δανείου
χρωστώ στην εφορία και το ασφαλιστικό
ταμείο
χρωστώ στον εργοδότη
που - ευχαριστώ - μέχει ακόμη
στην εργασία
χρωστώ το νοίκι, τα κοινόχρηστα,
φως, νερό, κινητά, ακίνητα τηλέφωνα
χρωστώ των γονιών
αλλά και των παιδιών
των εγγονών και των δισέγγονων
χρωστώ στο κράτος, στους δασκάλους
Ευρώπη, Αμερική, όλους τους μεγάλους
χρωστώ στον κουμπάρο τον Παναγιώτη
(μην ξεχάσω κι ένα χιλιάρικο στον Τόλη)
χρωστώ στους αρχαίους δόξα λαμπρή
ημών προγόνους

αλλά ρε μάγκες
χρωστώ και κάτι ακόμη
-χρέος βαρύ-
στον εαυτό μου
χρωστάω μιά συγνώμη.

1 σχόλιο:

vakxos είπε...

ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ-:H ΠΟΙΗΣΗ ΜΕ ΚΡΑΤΕΙ ΣΤΗΝ ΠΙΚΡΟΤΗΤΑ ΑΥΤΟΥ ΠΟΥ ΟΝΟΜΑΖΟΥΜΕ ΖΩΗ ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΜΕ ΑΦΟΣΙΩΝΕΙ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ.ΤΟ ΦΕΡΩ ΒΑΡΕΩΣ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΩ, ΜΑ Η ΥΠΑΡΞΗ -ΝΑ ΠΑΡΕΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ-ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΤΗ ΛΕΓΟΜΕΝΗ ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΗΣ. ΑΥΤΗ Η ΑΝΤΙΦΑΣΗ ΜΕ ΕΧΕΙ ΛΙΑΝΙΣΕΙ.ΕΚΑΝΑ ΜΟΝΑΧΟΣ ΜΟΥ ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΜΟΥ,ΔΕΝ ΤΟ ΠΑΤΕΙ ΠΑΡΑ ΜΟΝΑΧΑ Η ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΕΓΩ..."ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ"