προσευχή

άη Δημήτρη καβαλάρη
σε μαυροσύννεφο άτι
στρατηλάτη ξεσπαθάρη
με φωτοηγούμενο στεφάνι
από αρχαίο κεχριμπάρι
μάτι θολό από αλμυρό το αίμα
προσκυνημένων προσκυνητών
θεοσεβούμενων πιστών
άπιστων ιδεών

δώσε μου δύναμη αντοχή
την προσδοκία
μετά θάνατο ανάσταση
σε μια αιώνια ανυπαρξία

ΟΗΕ

συνεδριάζουν
σε γλώσσες εθνικές
και τοπικές διαλέκτους
άγνωστες σ' εμέ

κάνε τους θε μου
να συνεννοηθούν
ειρήνη να γενεί
στον πλάνητα πλανήτη
του εγκεφάλου

δημώδες αγνώστου

ανέβηκα στη λεμονιά
να κόψω ένα λεμόνι
και ήρθε ο αρχάγγελος
μου έκοψε το κλώνι

έπεσα και τσακίστηκα
πάει η εμορφιά μου
σακάτης τώρα τριγυρνώ
και δε με θες κοντά σου

όμορφη τεγεάτισα

όμορφη τεγεάτισα
γιατί να σ' αγαπήσω
μέσα απ' τα φυλλοκάρδια μου
γιατί να σε ποθήσω

πω πω ποπάκι
φίνο λάγνο μάτι
μούχεις κλέψει τη μιλιά

πω πω ποπάρα
κι έχεις μια κορμάρα
περπατάς και σειέται
ο ντουνιάς

πω πω καλλιοπάρα
κι έχω μια λαχτάρα
να σε κρατώ σφιχτά
στην αγκαλιά

η πιτσιρίκα

αγαπώ μια πιτσιρίκα
ρε γαμώ το που τη βρήκα

έχει ο διάβολος ποδάρια
μα κεινής κερδούν αλάργα

έχει η κόλαση φωτιά
αυτή μου τρώει τα λεφτά

ρεμπέτικο

σαν παίζει
αυτός το μπαγλαμά
σωπαίνει όλος ο ντουνιάς
τι είναι τ' αποκαΐδια του
στην πένα φορτωμένα
και κάθε χτύπος των χορδών
απεμπολεί πόνο και αίμα

σομαλία

θα πα να γένω πειρατής
κάτω στη σομαλία
να πιάνω τα βαπόρια τους
και να ζητώ τα δίκια

κοντραμπατζής ην ο παππούς
και πειρατής τ' αγγόνι
αφού σε τούτο το ντουνιά
το δίκιο σε ματώνει
κι ότι κι αν πούμε ρε παιδιά
το γδίκιο σε στοιχειώνει

καλό βράδυ

η μαύρη πουτάνα
σηκώνει το χέρι
στον καντηλανάφτη που κυλά
την κίτρινη ρόδα νωχελικά
στην οδό πατησίων

ευτεία δεν έκει λεφτά
πιάσει πούτσα

μια δυο τρεις τέσσερις πέντε
έξω εσύ δε χωράει

έξι επτά οκτώ εννιά δέκα
τετράγωνα μάζεψε το ξερό

θα του ψελλίσει δειλά
ευχαριστώ
του φτάνει

καλό βράδυ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

κάθε βράδυ στο μουσείο
καινούρια έκθεση
μοναδική
νέα αγάλματα αρτιμελή
προσμένουν τις ορδές
με τις τελευταίου τύπου
πανάκριβες φωτογραφικές
μηχανές
να τ' αποθανατίσουν
σε πόζες αληθινές

ανοιχτά
από τη δύση του ηλίου
ως την ανατολή
ρεαλιστική πολιτική

του μάρκου η μάνα

στείλε με μάνα στείλε με
στείλε με μάνα για νερό
να σου το φέρω δροσερό

σπάστο κανάτι σπάσε το
σπάστο κανάτι το μικρό
κι εγώ μεγάλο θα σου βρω

ρίξε τα ζάρια ρίξε τα
ρίξε τα ζάρια μην αργώ
να πάω στη μάνα το νερό

στέρεψε μάνα στέρεψε
στέρεψε η βρύση η παλιά
στέρεψε πάρε μ' αγκαλιά

πάρε με μάνα πάρε με
απά στο θρόνο βάλε με
όλους να τους εχτρέψω
και να τους μακελέψω

η λιτανεία

ξεκίνησα ρε μάγκες μου
να κάνω λιτανεία
και πήρα τον αμαξωτό
με βόρεια πορεία

αφού το χρυσοπλήρωσα
έφτασα στη λαμία
και από κει στο δομοκό
ελλάς τι μεγαλεία

εις την καρδίτσα έφτασα
πούχει καρδιά μεγάλη
και στων τρικάλων τα στενά
την πύλη δεν είν' άλλη

ποτάμια βλέπω γύρα μου
πλατάνια και αγάλι
αγάλι έρχοντ' άγγελοι
και καίνε μου τη μαύρη

τη μαύρη την ψυχούλα μου
και μου τηνε ροδίζουν
γελάει η καρδούλα μου
ρε μάγκα δεν πάω πίσω

καλογεράκι θα γενώ
χωρίς το μαύρο ράσο
και σε σπηλιά σαν άγιος
θα πάω να μονάσω

σταρ ελλάς

ο ύπνος χρόνια τώρα
δεν την παίρνει αγκαλιά
ανέραστη
μαραζωμένη
προδομένη
πασαλειμένη κόκινο φτηνό κραγιόν
γέρικη σκύλα με τρία ποδάρια
και την ουρά στα σκέλια
τρώει
από τα σκουπίδια
όλο και πιο συχνά κλωτσιά
θολή ανάμνηση τα σταριλίκια
κόκα
ο ήλιος
η θάλασσα
και τα βουνά
αρχαίων προγόνων η λατρεία
νταβατζήδων θωπεία
νεοελλήνων μαλακία
ω! σταρ ελλάς
εσύ γλυκιά πατρίδα

το νανούρισμα

κι αυτή
αχάριστη μητέρα
στέκει χωρίς ντροπή
μπροστά στη νεκροστολισμένη κόρη

της ζητά να σηκωθεί να τραγουδήσει
εκείνο το νανούρισμα
που της έλεγε μικρή

πέρασε η ώρα
νυστάζει
και δε μπορεί να κοιμηθεί

αστεία ερώτηση

αστεία ερώτηση
τι θέλω
ν' απανθρακωθώ
ή στο χώμα να χωθώ


προτιμώ ν' αναστηθώ


σα μεσσίας
τον κόσμο να γυρίσω
κι ότι είναι λάθος
να ευλογήσω

το γλέντι

άντε σε μια βάρκα μπήκα
στη σπηλιά του δράκου βγήκα

βλέπω τρεις αγγέλους χάμω
και το διάβολο από πάνω

με κοιτάνε και γελούνε
και γλυκά μου τραγουδούνε

τα ανθρώπινα τα λάθη
είναι των αγγέλων πάθη
του διαβόλου κοινωνία
του θεού η αμαρτία

έλα κάτσε εδώ κοντά
τον εσφάξαμε το δράκο
να τον φάμ' μπουκιά μπουκιά

κι εξεκίνησε το γλέντι
άνθρωποι άγγελοι διαβόλοι
κι ο θεός από κοντά

τα ανθρώπινα τα λάθη
είναι των αγγέλων πάθη
του διαβόλου κοινωνία
του θεού η αμαρτία

σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα

κάλλιο ενός βαρβάρου η σπάθα
να μούκοβε σύριζα τη γκλάβα

παρά κουμπάρος σοσιαλιστής βαμπίρ
να μου ρουφάει το αίμα στάλα στάλα
και να μου τραγουδάει για το καλό σου
κοίτα είναι νεκρός ο διπλανός σου

ακροβασία

θα έρθει και για σε η στιγμή
που θα σου ζητηθεί
σ' ένα λεπτό σκοινί να ισορροπήσεις

τη γνώση τους ως συμβουλή
όλοι οι σοφοί του κόσμου θα προσφέρουν
κοντάρι ή ομπρέλα αν θα κρατήσεις

αλλά κανείς δε θα σου πει
πως το σκοινί είναι γρασαρισμένο

ήρθε η ώρα σου
μη φοβηθείς
ν' ανοίξεις τα φτερά
που σούδωσε η γριά μαμή
σαν σε απίθωνε στης μάνας σου την αγκαλιά

πέτα
πέταξε ψηλά
μόνο μη φοβηθείς
δεν είναι από κερί αυτά

στην οδό αθηνάς

εσύ που έμαθες
να κοιτάς ψηλά
θα είδες
τα μώβ λουλούδια

κρέμονται από γυμνά κλαδιά
κρύβουν την ακρόπολη
αυτή την εποχή του χρόνου
στην οδό αθηνάς

3+1=0

μες τα συνθήματα
κραυγή νεανική

κάψτε τα
κάψτε τα όλα

άφωνα ειδώλια
σε στάση προσευχής
ρωτούν τυφλά
θεών είδωλα
τι έχει μείνει
που να μην καεί;

η απάντηση
μια απλή πράξη
αριθμητικής
3+1=0

θα σε μαλώσει
η δασκάλα
λέει ο πατέρας
στο παιδί
η πράξη ήταν τόσο
απλοϊκή

έχει ο θεός

ζητιάνεψα

μια χούφτα στάρι
λίγο λάδι
νερό καθάριο
αέρα ν' ανασάνω

όλοι μου έλεγαν
έχει ο θεός

ξημέρωμα με μάζεψε το κάρο

κι αναρωτιόμουνα
μες σε σωρό πτωμάτων
θα έχει κάτι
εκεί που πάω
για να φάω;

βαρέθηκα κι εγώ νικόλα

βαρέθηκα τα μπαρ και τα πορνεία
θέλω να βγω πάλι έξω στην πλατεία

στην παιδική χαρά να παίξω
αν τη χαλάσανε δε θα τ' αντέξω

να κάνω γύρω γύρω όλοι
και στην τραμπάλα
να σηκώσω όλη την πόλη

με παιδικά τραγούδια και φωνές
να το φωνάξω φτάνει μάνα μου το χτες

ένα μουρμούρη μπαγλαμά να σπάσω
και ύστερα να ξαποστάσω

κουράστηκα με όλη αυτή τη φασαρία
ξαναγυρνώ μέσα στα μπαρ και τα πορνεία
αποζητώ την ησυχία
δώσε μου πάλι πίσω τα βιβλία

η πεταλούδα

- Πεταλούδα, πεταλουδίτσα
που πας αμέριμνη;
- Πάω στη φίλη μου τη βάρκα
για να με βοηθήσει να πάω
στο δάσος και να μη χαθώ.
Θέλω να γνωρίσω τον τρυποκάρυδο.
Θέλω να γνωρίσω τον ήλιο
για να με ζεστάνει ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΝΑΙ!
κι ο αέρας να με φυλάει γλυκά,
είμαι πεταλούδα, είμαι πεταλουδίτσα
ταξιδεύω πάνω από την θάλασσα,
μ’ αρέσουν πολύ οι αστερίες
κι οι αχινοί!

σταυρίνα γ' δημοτικού 2010

βιογραφικό

επήγα στα καλύτερα σχολεία
η λαχαναγορά του ρέντη ένα απ'αυτά

πίσω από σωρούς καφάσια
να κοιτώ γύρω από τη φωτιά
τους αχθοφόρους του πόνου
να παίζουν το μεροκάματο
σε μια ζαριά

κρεατέμποροι με γούνες και χρυσαφικά
να πιάνουνε ο ένας τον κόλο του άλλου
γαμοσταυρίζοντας τα θεία
ενώ ο ιερέας έκανε παράκληση
στην παναγιά για πιο πολλά λεφτά

ένας αιγυπτιώτης εργάτης
ένα κι εξήντα και στα κιλά λειψός
ισορροπεί στον ώμο
ένα μπροστινό γερμανικό
βαρύ όσο τρεις φορές ο ίδιος

ανοίγει δρόμο
στους γλυστερούς διαδρόμους
ανάμεσα σε χασάπηδες εμπόρους
φορτηγατζήδες τελωνειακούς
αστυκτηνίατρους εκτελωνιστές αγορανομικούς
για να προλάβει αυτό το αδύναμο σώμα
να βγάλει όσο πιο πολλά μπορεί

δίπλα ένας γίγαντας μαύρος
παλεύει μ' ένα μπούτι μοσχαρίσιο
που δε λέει να του παραδοθεί

βαρύς γλυκός ο ελληνικός
στη χόβολη ψημένος
καίει τα χείλη

ο άσσος σκέτος μαγκιά εφηβική
είναι παρελθόν
σαν τη μπαρμπουτιέρα που παραδόθηκε
στο ληστή με τόνα χέρι

στης βαρβακείου τα χασάπικα
έκανα μεταπτυχιακό
θυμάμαι ακόμα στον καύσωνα
τα κρέατα να ψήνονται στον πάγκο

κι εγώ ν' ακούω την πενιά του μάρκου
μες τη χασάπικη αγορά ένα χασαπάκι
χαμογελώντας στη ζωή πούχα μπροστά
ραντισμένος με άρωμα σάπιων κρεάτων

τώρα
ξαναγυρνώ ξημέρωμα μεθυσμένος
με φίλους για πατσά
τους ενοχλεί πάντα αυτή η μυρωδιά
μα εγώ μυρίζω εργάτη ευωδιά

νοσταλγώ τον άσσο σκέτο
το έξι πέντε στη ζαριά
και τη ζωή που ξόδεψα έτσι στο πουθενά

αφορισμός

τα εξάρχεια
λοξοκοιτούν προς κολονάκι
έχουν ξεχάσει πως υπάρχει
κολονός
χωρίς αυτό το - άκι
λεβέντης άντρας λαϊκός
κι έχουνε γίνει όλοι
κολονακιώτες εξαρχειώτες
διανοούμενοι του κόλου
ένα βρακί
κι αυτό λερό

κάθε ομοιότητα
με πρόσωπα και πράγματα
είναι αφοριστική

απλήρωτοι λογαριασμοί

σήμερα μου κόψαν το νερό
άφωνο είδωλο
μπρος τα μάτια του παιδιού
που φώναζαν διψώ

εχθές μου κόψαν τη φωνή
γιατί δεν πλήρωσα το
δικαίωμα δια να ομιλώ

αύριο θα μου κόψουν τον αέρα
λήξη προθεσμίας
απλήρωτου λογαριασμού

μα έχω ως δικαιολογία
επιθανάτιου ρόγχου
την κραυγή
άντε ρε γαμηθείτε

σιωπή

σιωπάνε οι πνευματικοί ταγοί
αυτής της χώρας
γιατί λένε δε μπορούν να πούνε
την αλήθεια που πονεί
πως ήταν πάντα απλώς τράγοι
που βάτευαν το κοπάδι
με της εξουσίας το καυλί

αξίωμα

είπε αξιωματικά
δύο ευθείες παράλληλες
δεν τέμνονται ποτέ
βασίστηκε σαυτό μιά θεωρία
και πρακτική
που προσκυνάμε σα θρησκεία
τον ίδιο σα θεό
κι ένας δεν τόλμησε
το δρόμο ευθεία να πάρει
να δει αν σμίγουν οι άκρες του
στο μέλλον
ή έστω και στο παρελθόν
γιατί ένα αξίωμα
είναι η μόνη αλήθεια
για όλους εμάς που είμαστε πιστοί
και εθελοτυφλούμε
πως είναι απλώς μία παραδοχή
χωρίς αρχιτεκτονική προοπτική

μια βραδιά σαν όλες τις άλλες

τρία παλληκάρια χθες
την ώρα πούπεφτε βαρύ σκοτάδι
σ' ένα ακρογιάλι ανάψανε φωτιά
και κάθισαν τριγύρω να κοιτάνε
πότε τις φλόγες
πότε με κρυφές ματιές ο ένας τον άλλο
σαν κάτι να περίμεναν
σε λίγο φτάσαν άλλοι δυό
και άλλοι κι άλλοι
φέρνανε ξύλα ρίχναν στο σωρό
ώσπου έγινε πυρά μεγάλη
όλο ερχόντουσαν και άλλοι κι άλλοι
σαν τις πυγολαμπίδες που έλκονται απ' το φως
αλλά παράξενο η ησυχία ήταν μεγάλη
ξάφνου ακούγεται το κλάμα μιάς γριάς
αρχίνησε το μοιρολόι
απ' την αντίθετη μεριά
κάποιος ξεκίνησε τραγούδι της χαράς
ένα κλαρίνο απ' αλλού βαράει τσάμικο
από μια τσέπη βγαίνει ένας μπαγλαμάς
στο βάθος κάποιοι κουβαλάνε ένα πιάνο με ουρά
το στανιό μου πως βρέθηκε σ' αυτήν την ερημιά
όπως καταλαβαίνετε έγινε αχταρμάς
χιλιάδες όργανα χιλιάδες οι φωνές
και ο καθένας το δικό του το σκοπό
μα ήρθαν όλα κι έσμιξαν σιγά σιγά
σε μια τέτοια μελωδία που δε ματάκουσαν ανθρώπινα αυτιά
συνέχισε έτσι ως την αυγή
ώσπου έσβησε η φωτιά
σηκώθηκε ένας πρώτος
κοίταξε γύρω
κι έφυγε χωρίς να πει ούτε γειά
κι ύστερα κι άλλοι κι άλλοι
απόμειναν τρία παλληκάρια μοναχά
να κοιτούν πότε τις στάχτες
πότε ο ένας τον άλλον
λες και δεν γνωρίζονταν πια

άναψε πράσινο

εγώ ένας ταξιτζής
θάθελα όλους
μένα αγώγι να σας κλέψω
σε έναν τόπο μακρινό
να μην υπάρχουμε
σε ένα γκρεμισμένο χάνι
δίπλα στην ποταμιά
χάρτινο καραβάκι στο νερό
η γνώση που άκοπα
έχουμε μεταλάβει
σιγορουφώντας το παλιό κρασί
το νήμα απ' την αρχή
να πάρουμε
ακούγοντας γεροδιδάσκαλους
με ροζιασμένα χέρια
βλέμμα θολό από τον ήλιο
που κοίταξαν κατάματα
ρυτιδιασμένα πρόσωπα
σκαμένα με τ' αλέτρι
να λένε ιστορίες
για νεράιδες ξωτικά
για τους παλιούς θεούς
και την ιδέα του αγώνα

ονείρωξη

είδα εχθές ένα όνειρο τρομακτικό
κι ακόμη τρέμω
είχ' απομείνει λέει μοναχός
παντού ερημιά
στο φόβο ενός πολέμου

κάπου στη μέση μια ελιά
στον ίσκιο της απίθωσα το σώμα
γλυκό ψωμί κρασί σαν αίμα
ησύχασε το πνεύμα

εκεί που η κούραση γλυκά
τα βλέφαρα είχε κλείσει
ακούω θόρυβο πολύ
κοιτάω μα το φως
μου τύφλωνε το βλέμμα

νάσου μπροστά μου ο εχθρός
με ύφος βλοσυρό να με ρωτάει
τι είσαι εσύ;
που είναι οι άλλοι;

όσοι δεν είναι από το φόβο πια νεκροί
των οματιών τους έχουν πάρει
πόλεις χωριά γκρεμίστηκαν
η γη έμεινε χέρσα
μονάχα τούτη η γέρικη ελιά
στάθηκε εδώ
τι είχε βαθιά ρίζες στο χώμα

της έδωσα υπόσχεση
πως χέρι εχθρού γλυκό καρπό
απ' αυτήνε δε θα πάρει
έτσι της έβαλα φωτιά
κι είδα στις φλόγες πούβγανε
το πρόσωπο του γιού
να μου χαμογελάει


η κάφτρα μούκαψε τα δάχτυλα
με την παλάμη σκούπισα τα δάκρυα
κι άνοιξα την τηλεόραση
για να μοιρολογάει

μια διαδρομή

γέννηση
έρωτας
θάνατος
όλα μαζί ζωή
ας απολαύσει το λοιπό
ο καθείς τη διαδρομή
όπως μπορεί, όπως γουστάρει
και όταν έρθει η στιγμή
όρθιος να πει
για ν' ακουστεί ας το φωνάξει
πέρνα με απέναντι....βαρκάρη

ζητείται ελπίς

ζητείται ελπίς
σε ιστολόγια του διαδικτύου
σε ειδήσεις εφημερίδων
σε μπαρ τις μικρές ώρες
σε στοιχήματα χρηματιστηρίου
σε μουσεία, πινακοθήκες, ωδεία
σε υπεραγορές ανθρώπων
......................
......................
έτσι αόριστα και γενικά

ζητείται ελπίς
από τις συντεχνίες
στο κλάμα του μωρού μα και στο γέλιο

ζητείται ελπίς
α, οι μαυραγορίτες
κρατούν καλά το μυστικό κρυμένο

υπάρχει ελπίς
δεν ενοικιάζεται ούτε πωλείται
κρύβεται, μόνο από το φόβο,
μην τη βρείτε.

μηδενικός ορισμός

ως μηδέν ορίζεται
ο γεωμετρικός τόπος
των σημείων
που τέμνεται
το μείον άπειρο
με το συν άπειρο
σχηματίζοντας το όλον.

έρωτας ή τίποτα

το τίποτα ασύλληπτο
χωρίς σημείο αναφοράς
μ' επίπεδο ενέργειας θεϊκό
μπορεί ένα σύμπαν άπειρο
αδιάστατο να γεννά
που από το μείον ως το συν
έχει ενδιάμεσα μηδέν
ως απαραίτητη αρχή ύπαρξης

έτσι την άλλη φορά
που "είμαι ένα τίποτα" πεις
σκέψου αυτό το τίποτα
μπορεί σε σύμπαν να εκραγεί
κι εσύ νάσαι η απόδειξη
στη θεωρία αυτή.

σημαντικά κι ασήμαντα

αλλάξανε τα σήμαντα
χτυπήσανε τα σήμαντρα

έρχεται καλοκαίρι
φτωχού νοτιά αγέρι

Καμπούλ Αθήνα

Καμπούλ Αθήνα
μι΄ανάσα θανάτου μακριά,
κρυμμένη στα σκουπίδια
βρώμικη, γραμμή κάτω απ' τα ίσια
που τραβούνε οι θεοί, μοίρα θνητή.
Θυσία που δεν είναι αποδεκτή,
εξετελέσθη ως θανατική ποινή.
Το αντίδωρο, τα δάκρυα της μάνας
σκουπίζει με τα πολυπόθητα χαρτιά.
Τραυματισμένα μάτια
από θραύσματα ψυχής αδελφικά.
Διακτινισμένος ο παράνομος πατέρας
στο Αφγανιστάν, θάνατο στο θάνατο ζητά.
Το σώμα θα γυρίσει στην Καμπούλ
μ' έξοδα της πολιτείας φυσικά,
για να μη μπουν σκέψεις στο πλήθος
που μπρος στην είσοδο κοιτά.
Κανείς δε θα ξεφύγει
από τη μοίρα του ξανά.

Μα η ψυχούλα εδώ θα μείνει
Ιακωβάτων, Κάτω Πατήσια
και στα σκουπίδια μας θα ψάχνει
την τύχη της και καμμιά λιχουδιά.

διαπληκτρολογισμοί VΙ

με τη Δεσποινα Κολατσιδάκη

ΔΚ: αν των σαλτιμπάγκων τη νύχτα
με κοφίνια αξιωθούμε
και διώξουμε τις μύγες
με το ξαφνικό χτύπημα των αυτιών
ΝΤ: αν τις κακοφορμισμένες πληγές
αλλήλων γλύψουμε
και αγκαλιαστούμε ευλαβικά
ΔΚ: αν ζήσουμε τα μεσημέρια στον παράδεισο
μ' αστέρια, γιατί δεν υπάρχει κόλαση
ΝΤ: αν τα βράδια με τα χνώτα
διώξουμε το κρύο απ' τα παχνιά
γιατί και στον παράδεισο
είναι κρύα η μοναξιά
ΔΚ: αν η γαϊδουροκατάσταση φέρει αγάπη
θάναι η μετάλλαξη
από το τετράποδο παρελθόν...
ΝΤ: σ' ένα δίποδο παρόν
και άγνωστο πόσων ποδιών μέλλον...
ΔΚ: σύντροφε τι έγινε η παιδικότητά σου;
που είναι οι στρακαστρούκες μέρες πούναι;
ΝΤ: αφού τις έριξα όλες
όταν ήμουν ακόμη παιδί
τις αντικατέστησα με σφαίρες
βόμβες εξ ουρανού
αυτοσχέδιες βόμβες
κι έστησα τους φίλους στη σειρά...

πάσχα στη Λιβαδιά

πάσχα ελλήνων πάσχα
πάσχα εβραϊκό

φάτε μωρέ!
για ένα πάσχα ζούμε!
φώναζε ο μπάρμπας
το τελευταίο του πάσχα
λίγο έξω απ' τη Λιβαδιά

ανακοπή τους είπαν
δεν άντεξε το σώμα
τόση πολλή χαρά
καλή ανάσταση παιδιά...

διαπληκτρολογισμοί V

με τη Δέσποινα Κολατσιδάκη

ΔΚ: αλλά γιατί καλείς κι εγκαλείς
το χθες και τη βροχή
το ποτάμι δεν στέρεψε
περιμένει τα χιόνια να λειώσουν
ΝΤ: λες τ' αναχώματα να σπάσουν
τα χωράφια να πλημμυρίσουν
ύλες φερτές απ' τα βουνά
να γίνουν γόνιμα πια;
ΔΚ: υπάρχει Ελπίς!

διαπληκτρολογισμοί ΙV

με τη Δέσποινα Κολατσιδάκη

ΔΚ: απαντησεις κιβωτοι
δεν υπαρχουν
…………. μια αναπαντητη
μονο
ΝΤ: κλήση που δεν έγινε
λόγω υπερφόρτωσης δικτύου
η βροχή πέφτει πιο δυνατά
η μπάντα παίζει ξέφρενα πια…
με μια τενούτα η τρομπέτα
καλεί κανείς δεν απαντά
βοήθεια!
έρχεται το ιππικό παιδιά....
ΔΚ: έφιππος ο αη-Γιώργης
σκοτώνει το δράκο....

διαπληκτρολογισμοί ΙΙΙ

με τη Δέσποινα Κολατσιδάκη

ΔΚ: ποιειν ωδη στην αδεσποτη ποιηση
με την ουρα εξω απ τα σκελια
τρεχει
να βρει τη ψυχη της
τετραφυλη, χωρις δακρυα
περισσεψαν…..
ΝΤ: ή μπορεί να στερέψαν
από πόνο αβάσταχτο
σταματάει
γλύφει τις πληγές
ξεδιψά μα πεινάει
κυνηγά την ουρά να δαγκώσει
να κόψει κομμάτι να φάει….
ΝΤ: κι η ψυχή η τετράφυλη
στέκει πλάι ορθάνοιχτη
γεμάτη αδέσποτη ποίηση
απορημένη κοιτάει….
ΔΚ: …μεσα της οι πιο ομορφες θαλασσες
απορες θαλασσες
αποροια κατακλυσμων
που δε βρηκαν αναχωμα
ΝΤ: βρεγμένη σκύβει ρωτάει
κι η απάντηση χάνεται
στου ουρανού το στερέωμα
στη σπατάλη στο ξόδεμα
κιβωτό να ζητάει…

διαπληκτρολογισμοί ΙΙ

με τη Δέσποινα Κολατσιδάκη

ΔΚ:στο τελαρο του χρονου
μοναδικη ζωγραφια
το βλεμα ενος δαρμενου σκυλου
να κοιτα το καθρεπτη
και να βλεπει
το ειδωλο του
οταν τον φιλησαν
ΝΤ: να ξεθωριάζει στη θέα του μπόγια

τρέχα έρμε σκύλε
στα σκέλια την ουρά
με τα τρία εναπομείναντα ποδάρια
όσο βαστάει η ανάσα
όσο να βγει η ψυχή
τρέχα………

διαπληκτρολογισμοί Ι

με τη Δέσποινα Κολατσιδάκη

ΔΚ:Προσφερω τα ματια μου
να τα κανεις ποιηση
κι οχι να μου τα βγαλεις
μα αν το βλεμα μου
αλογο, σε κυριεψει
κρατησε με απ τον ωμο
ΝΤ: πάρε με μια αγκαλιά
βάλε μου φωτιά
και με τ’ αποκαίδια
στου χρόνου τον καμβά
ζωγράφισε το βλέμμα μου
άλογο παράλογα
πάντα να σε κοιτά…..

λόγια ενός μελλοθανάτου

όταν πεθάνω βάλτε μου
θαλασσινό πουκάμισο,
χωρίς γιακά, βαμβακερό.
λινοπαντέλονο,
τσαλακωμένο, μαλακό,
χρώμα σταχιού να έχει,
πριν το θερισμό.
γυμνά άστε τα πόδια,
θυμάμαι μ' άρεσε
το χώμα να πατώ.

καθίσετε ως να φέξει
κι εκεί στο γλυκοχάραμα,
πρώτη του ήλιου αχτίδα,
άστε με να τη δω,

βάλτε φωτιά και κάψτε με
σύρτε χορό κι ανάψτε με
όνομα μη φωνάξετε
μην τύχει και χαθώ

βάλτε φωτιά και κάψτε με
σύρτε χορό κι αναψτε με
τόνομα μη φωνάξετε
μην και αναστηθώ

μηρυκαστικό

αναμασάς τις ίδιες πάντα λέξεις
αυτές που σ' έμαθαν
να λες μικρό παιδί,
μα εγώ δεν είμαι εκεί
για να σ'ακούσω

πρώτος μέσα στους πρώτους
έχω φύγει
χρόνια
και τώρα πίσω δε γυρνώ

αναμασώ την ίδια πάντα αιτία
πως οι δουλειές
με κάνουν τάχα
και ξεχνώ.

ρεφρέν

αδιέξοδο, διέξοδο
ψάχνω να βρω την έξοδο

πριν ξοδευτώ
εδώ κάτω

ζωή μισή

πήρα μολύβι και χαρτί
να γράψω όλα τα γιατί
σώθηκε το μελάνι

με βάρκα άνοιξα πανί
να ταξιδέψω όλη τη γη
έσπασε το κατάρτι

ζωή μισή
όλα μισά
κι όταν γυρίσω
εδώ ξανά
τα κάνω όλα
απ' την αρχή
-σα να μην πέρασε στιγμή.

ΠΕΡΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ

τα κάτουρα που χάμω ουρώ
έχουν μια κάποια αξία
μια παγωμένη μπίρα

τω αγνώστω θεώ

στο θεό σου, θεέ!
πως τάχεις φτιάξει έτσι;

ή είσαι άθεος κι εσύ;
αόρατε ποιητή
άγνωστε παντοκράτη

μήνυμα στο κινητό (sms)

Έχετε ένα νέο μήνυμα :
"Πηνελόπη,
πίσω δε γυρνώ.
Την επιστροφή
βρίσκω τέλος βαρετό.
Ύφανε το νυφικό,
παντρέψου έναν καλό γαμπρό.
Βασίλισσα, σου αφήνω
βασίλειο λαμπρό.
Α! και να πεις του γέρου,
το τέλος ν' αφήσει ανοικτό.

Οδυσσέας,
παντοτινός ταξιδευτής

Υ.Γ. Να προσέχεις τον Άργο.

Σε φιλώ"

για τη Χιλή, την Αϊτή, κάθε φτωχού τη γη

αν η βροχή έπεφτε ανάποδα,
εσύ πάλι θα βρεχόσουν.

σπατάλη

ταπ
ταπ
ταπ
πέφτουν οι σταγόνες στο μέτωπο
ταπ
μιά ελάχιστη κίνηση του κεφαλιού
ταπ
όσο επιτρέπουν τα δεσμά
ταπ
μάταια προσπαθεί η σταγόνα
ταπ
να κυλήσει στα χείλη
ταπ
έξω πεθαίνουν από δίψα τα παιδιά
ταπ
και το νερό έτσι αλόγιστα ξοδεύεται εδώ
ταπ
ταπ
ταπ

αρχαία δίψα

"συγκομιδή αμφορέων οίνου
αποτέλεσμα ερευνών
αρχαίου ναυαγίου
λίγο έξω από τη νήσο"

προγόνων διψασμένα στόματα
μέρες τώρα κοιτούν
τα αφρισμένα κύματα
του Ποσειδώνα την οργή
το πλοίο που δε λέει ναρθεί

αρχαία δίψα
που δε σβήνεις
γλυφό νερό

κάλλιο ένα καλοκαιράκι (δημώδες πολυφωνικό)

κάλλιο να ζήσω τζίτζικας
ένα καλοκαιράκι
παρά χειμώνες μέρμυγκας
εν-δυό το στρατιωτάκι

ένα καλοκαιράκι
φτωχό μου μερμυγκάκι

αν το τραγούδι σ' ενοχλεί
μην κλείνεις τα αυτιά σου
ήρθε χειμώνας ώρα μου
να φύγω μακριά σου

άντε και γειά χαρά σου
χειμώνιασ' η καρδιά σου

και μην ανησυχείς θαρθεί
μετ' από άνοιξη καιρός
που μια επόμενη γενιά
θα τραγουδάει στην ελιά

για το καλοκαιράκι
θαλασσινό αεράκι

με ποιούς είσαι; ( εμφυλιακό)

για όλα φταίν' οι άλλοι

κι εσύ με ποιούς είσαι, ρε;
με μας ή με τους άλλους;

με σας μωρέ παιδιά, με σας

την πάτησες! τι μας θωρείς;
εμείς είμαστ' οι άλλοι

βουκολικό

εξαρχειώτης
πάνω στ' Άγραφα
πετάει μολότωφ
στους τσομπαναραίους

θέλει να λευτερώσει
λέει τα πρόβατα
χτυπιέται με τα ΜΑΤ
τα τσομπανόσκυλα

ώσπου τον ρίχνει
χάμου ένα κριάρι
και τον βατεύει.-

Βακχικό ΙΙ

Βάκχε μικρέ τρελέ θεέ
λευτέρωσε το πνεύμα
γιόμιζε τα ποτήρια ως την αυγή
σε κάθε νεύμα

κι ύστερα χορό - με ρυθμό
χέρια ψηλά στον ουρανό
σκυμμένο το κεφάλι

αχ! ποιά προσευχή;
σε ποιό θεό;
δε βλέπεις που παραπατώ;
έτοιμος ν' απογειωθώ
ή να χωθώ στο χώμα πάλι.

βακχικό

αν τη ζωή Γιαννάκη
τη γαμήσαμε ξενέρωτα

ας μην το συζητήσουμε

πίεση χρόνου

μη μου ζητάς να καταλάβω
δε μπορώ
ειν' ώρα που αναχωρώ

δεν προλαβαίνω;

γερομασκαράς

ντύθηκα φίλος μου ο εχθρός
και ήρθα στην αυλή γεμάτος δώρα

καλώς το γερομασκαρά
φώναξαν' όλα τα παιδιά
και πήγανε πιο πέρα

ο άνθρωπος με τα σπίρτα ΙΙ

μιά δραχμή
ένα κουτάκι σπίρτα

"κράτα το"
έδειξα τον πλαστικό αναπτήρα

πέταξε το κέρμα μακριά
"άστο για κανα φουκαρά"

γύρισε κι έφυγε
σέρνοντας το βήμα αργά

ήγγικεν η ώρα

μυστικοπαθείς
εγωτραφείς
εσωστρεφείς
μικροαστοί κοντυλοφόροι
ήγγικεν η ώρα
το τάλαντό σας ν' αποδώσετε
σε εαυτούς π' ανήκει

παρελθούσα γενέθλια μέρα

τριανταεπτά
με παίρνει αριστερά
και με τσακίζει

τριανταεπτά
με παίρνει δεξιά
και με ορίζει

τριανταεπτά
ίσια μπροστά
μπονάτσα την καρδιά
μού σκίζει

τριανταεπτά
μπουμπούκια ανοιγμένα

τριανταεπτά
μπουμπούκια σαπισμένα
στο χώμα πατημένα

τριανταεπτά

-έσκυψα
τα μάζεψα
κάπου τα παράχωσα .

ο άνθρωπος με τα σπίρτα

μιά δραχμή
ένα κουτάκι σπίρτα
μιά δραχμή

ούτε παραπάνω
ούτε παρακάτω

ελεημοσύνη δε ζητά
μιά δραχμή μονάχα
ένα κουτάκι σπίρτα

χθες σιγά

μου είπες χθες σιγά
κάναμε κάποια λάθη
μα η ζωή αγάπη μου
είν' όλη ωραία λάθη

κάποιος κάπου κάποτε είπε

κάποιος Καμύ από την Αλγερία
κάπου
κάποτε
είπε:
" Έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα
σ' έναν κόσμο που έχει ελευθερία
αλλά δεν έχει δικαιοσύνη
και σ' έναν κόσμο που έχει δικαιοσύνη
αλλά δεν έχει ελευθερία "
κι εγώ ο μικρός, ο μη σοφός,
ο μέσος ανθρωπάκος
ρωτώ πως είναι δυνατόν
να μου ζητούν
ποιά προτιμώ
από τις δύο αδελφές
μια άθλια ζωή να ζήσω

τις σιαμαίες που αγαπώ
δε θα χωρίσω
έχω τον τρόπο και τις δυό
να κατακτήσω

βγήκεν ο ήλιος

η Ζωή δε μπορεί να ξεχάσει

όταν το φεγγάρι είναι στη χάση
γυρνά στο πλευρό
κοιτά το κενό
σηκώνεται μόνο για λίγο νερό

ψηλά στο ταβάνι
βλέπει ουρανό
τ' αστέρια σα μύτες καρφίτσας
τρυπώνουν βαθιά στο μυαλό

σήκω Ζωή μου
σήκω ψυχή μου
να βγεις στο δρόμο

βγήκεν ο ήλιος
να! παίζουν έξω
και πάλι τα παιδιά

μες του μυαλού

μες του μυαλού μου τα θολά νερά
καράβι ταξιδεύει
ψάχνει να βρει κάπου στεριά
λιμάνι για να δέσει

μα είν' τα κύματα θεριά
ο άνεμος λυσσομανά
ο ασύρματος μοιρολογά
οι ναύτες μεθυσμένοι

μες του μυαλού μου τα θολά νερά
καράβι βολοδέρνει
στέκει ορθός ο καπετάνιος γελαστός
απ' ώρες πια νεκρός και δεν το ξέρει

Επάγγελμα Ποιητής

Άνεργος
Τεχνίτης να γινείς
(ηλεκτρολόγος, υδραυλικός,
μηχανικός αυτοκινήτων).
Λεφτά έχει καλά.
Δεν προλαβαίνω
πρέπει πρώτα βοηθός
κι αν με τα χρόνια είμαι καλός…
Δεν προλαβαίνω
ο χρόνος εχθρός.

Κάπου στα χέρια μου έπεσε
ένα βιβλίο με ποιήματα.
Είναι επάγγελμα ο Ποιητής;
ρώτησα ένα φίλο.
Έτσι θαρρώ.
Κι από λεφτά;
Δε ξέρω.
Μου φάνηκε εύκολο αρχικά
λέξεις στη σειρά
κι όσο πιο σπάνιες κι ακριβές
- μακριά από την απλοϊκότητα των ομιλουμένων-
τόσο πιο καλά.

Αγόρασα τετράδια και μολύβια
- τα εργαλεία λένε κάνουνε το μάστορα-
κι άρχισα με μανία
τις άδειες, λευκές σελίδες
με λέξεις να γεμίζω.

Χάθηκα από φίλους και γνωστούς.
Κάποιοι - εκ των υστέρων έμαθα-
φοβήθηκαν για το απονενοημένο.
Και άλλοι - λίγοι ευτυχώς-
διέδιδαν ότι οικειοθελώς είχα εγκλεισθεί.

Μα όλο ετούτο τον καιρό
κλεισμένος σε νεκρικό δωμάτιο
μ’ ένα ποτήρι αλκοόλης για τροφή
συνέχιζα
τις άδειες, λευκές σελίδες
με λέξεις να γεμίζω.

Ότι ήξερα από λέξεις τόγραψα
κι ήμουνα σίγουρος πως επάγγελμα
πλέον βρήκα. Ποιητής.
( Η μάνα μου - συγχωρεμένη νάναι -
θάτανε περήφανη που βρήκα κάτι επιτέλους
να αξίζει).

Τι γίνεσαι;
Τι κάνεις;
Βρήκες δουλειά;
Ποιητής.
Και είναι αυτό δουλειά;
Έτσι θαρρώ.
Έχει καλά λεφτά;
Δεν ξέρω.

Δέος και φόβος
εμπρός στην είσοδο του
μεγαλοπρεπούς κτιρίου.
Ακαδημία Ποιητών.

Τι θα θέλατε, κύριε;
Το επάγγελμα μου Ποιητής.
Στα χέρια το έργο μου κρατώ.
Που πρέπει να απευθυνθώ;
Καταλαβαίνω. Δυστυχώς δεν έχουμε θέση κενή.
Τον άλλο μήνα, ίσως τότε….
Έγνεψα και αποχώρησα συγκαταβατικά.

Αφού τεχνίτης δε μπορούσα να γινώ
και το επάγγελμα του Ποιητή ήταν κλειστό
έπιασα δουλειά ως μεταφορέας σωμάτων και ψυχών
- ταρίφας ή ταξιτζής στο πιο ποιητικό.

αλήθεια Αλήθεια

αν τελικά ο χρόνος σβήνει τις πληγές
τι μένει;
η ανάμνηση ν'ακολουθεί ως το τέλος.
η μνήμη επιλεκτικά ανακυκλώνει,
λάθη κι αδυναμίες χαράζουν τη γραμμή.

Να μην ξεχνάς,
μέλλον αλλιώς δεν έχεις.
κριτής στα γεγονότα να σταθείς
κι αν την αλήθεια δε μπορείς να δεις,
ένα ερώτημα στο τέλος θα δεχθώ.
Ποιός ξέρει την Αλήθεια, αλήθεια;

ύπνε που παίρνεις τα παιδιά...

τι γλυκά
που με φιλείς
κι έτσι απαλά
γυρνάς πλευριά
να κοιμηθείς

χρωστάω χρωστώ

χρωστώ τις δόσεις του Ι.Χ.
χρωστώ τις δόσεις του στεγαστικού
του καταναλωτικού
διακοπο-
εορτο-
δανείου
χρωστώ στην εφορία και το ασφαλιστικό
ταμείο
χρωστώ στον εργοδότη
που - ευχαριστώ - μέχει ακόμη
στην εργασία
χρωστώ το νοίκι, τα κοινόχρηστα,
φως, νερό, κινητά, ακίνητα τηλέφωνα
χρωστώ των γονιών
αλλά και των παιδιών
των εγγονών και των δισέγγονων
χρωστώ στο κράτος, στους δασκάλους
Ευρώπη, Αμερική, όλους τους μεγάλους
χρωστώ στον κουμπάρο τον Παναγιώτη
(μην ξεχάσω κι ένα χιλιάρικο στον Τόλη)
χρωστώ στους αρχαίους δόξα λαμπρή
ημών προγόνους

αλλά ρε μάγκες
χρωστώ και κάτι ακόμη
-χρέος βαρύ-
στον εαυτό μου
χρωστάω μιά συγνώμη.

άντε ντε

άντε γιάλα γιάλα
μες στη γυάλα
μας εβάλανε

άντε τα μικρά
και τα μεγάλα
μας εφάγανε

άντε δώστου μία
και γυρίζει
παραμύθι
μου μυρίζει

ΥΜΝΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ψάχνω να βρώ στο σήμερα
του αύριο τα μελλούμενα
θολό τοπίο
τα σύννεφα ακουμπούν τη γη
και να οι δώδεκα θεοί
χαμογελούν
ξέρουν ο θάνατος δεν τους αγγίζει
μόνο η λήθη.

απάνω στα ξερά πεσμένα φύλλα
απ' τα πλατάνια
πλάι στις όχθες του ποταμού
στήνουνε φαγοπότι
τρελός χορός
νέκταρ και αμβροσία.

τίποτα δεν τους άγγιξε
η λήθη ανθρώπινη
ο χρόνος φίλος όχι εχθρός
ελεύθεροι από αρχαίες τραγωδίες
αδιαφορούν για τις ανθρώπινες ανησυχίες
τις θεϊκές αδυναμίες.

και τώρα που ξεχάστηκαν γιορτάζουνε
τη θεία θεϊκή ελευθερία

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ

αδιαφορώ και προχωρώ
στα μάτια μάνα σε κοιτώ
και αν σε πίκρανα πολύ
-γεμάτη πάθη κι ηδονή-
γλυκιά που είναι η ζωή
πως να στο πω
Σ' Ευχαριστώ

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

Μετανοώ γιατί δεν είπα στον πατέρα
πόσο μαλάκας ήταν
και πόσο τον αγαπώ
Μετανοώ γιατί δε φώναξα στη μάνα
φτάνει η αγάπη, ως εδώ
Μετανοώ για τις γυναίκες
που δεν αγάπησα
για κείνες που δε γάμησα
και για τις άλλες
που έτσι απλά
δεν έκλεισα το μάτι
Μετανοώ για τα παιδιά
που δε γεννήθηκαν
Μετανοώ που από φόβο
το νεκρό παιδί
δεν κοίταξα
Μετανοώ για ότι δεν έχω κάνει

Ευλόγησον Δέσποτα τον αμαρτωλό

δυσχρωματοψία

τα χρώματα χορεύουνε
το γύρο των παθών
καθώς χορεύουνε
ουρλιάζουν συνεχώς
τι νάναι αυτό που τα φοβίζει;
ποία ελπίδα τη ζωή μας την ορίζει;

αρχαίο ρητό

Bad luck!
I'm a looser!

μητρόπολη

μητέρα πόλη
μάνα πόλη
γυναίκα όμορφη

στο σώμα σου ασελγήσαμε
σε χειρουργούς
με μπότοξ και με πλαστικές θελήσαμε
την ομορφιά
στα μέτρα μας να φέρουμε
από μίσος
γιατί δεν παραδόθηκες
γιατί δε μας ανήκεις

του κόσμου όλα τα μπάσταρδα
στην αγκαλιά σου πήρες
τάθρεψες
τα μεγάλωσες
μονόβυζη γυναίκα
κι όμως δε ζήτησες στιγμή
ούτ' ένα δράμι αγάπη

εμπειρία

" άντε γαμήσου!"
είναι βρισιά;
ρώτησε
μέσα σε χάδια και φιλιά.
είναι ευλογία
- αρκεί να σε γαμούν καλά!

παιδική ανάμνηση

το βουνό
ο γκρεμός
το νταμάρι
τα φώτα σβηστά
η γειτονιά
το δωμάτιο
η τηλεόραση ασπρόμαυρη
ο άνθρωπος
περπατάει στο φεγγάρι

το κάπνισμα προκαλεί θανατηφόρο καρκίνο των πνευμόνων

έβγαλα μια πρέζα
ξανθοκόκκινου καπνού
απ' τη σακούλα
ο μαύρος σκύλος αρχινά να αλυχτά
καθώς τραβώ την πρώτη τζούρα

γύρισα σπίτι περασμένα τα μεσάνυχτα
κι αν μέβρουνε
με κλάμα τα χαράματα
μισή ζωή
ας μένει

το τσίρκο

γονυπετείς οι αετοί
ξυρίσανε τη χαίτη τα λιοντάρια
σε μυστικά πουλήσανε παζάρια
τους χαυλιόδοντες οι ελέφαντες
κολιέ φτιάξαν με τα δόντια τους οι αρκούδες
σε μια πισίνα φτηνού ξενοδοχείου
κάνουνε τούμπες
δελφίνια φάλαινες και φώκιες

για μια θέση στο τσίρκο

ο κλόουν γελαστός
χειροκροτεί το πλήθος

no more heroes

τρέξτε
κρυφτείτε
φοβηθείτε
δειλοί λιποτακτίστε
πριν σκοτωθείτε

περίσσεμα από ήρωες
μια μερίδα ακόμα;

Κούβα

άραγε θα ταξιδέψουμε;

μα τα καλύτερα ταξίδια
δε θα γίνουνε ποτέ

με το μυαλό θα ταξιδέψουμε μακριά
σε μέρη τροπικά
χωρίς τη ζέστη υγρή
και τα έντομα ενοχλητικά
να ταράζουν
την ησυχία
και τη γαλήνη της ψυχής

για σένα πούφυγες προτού να σε γνωρίσω

δεν είναι δω αγάπη μου
δεν είναι δω για σένα
εδώ είναι άγρια θεριά
που τρώνε τα μικρά παιδιά
θα τρώγανε και σένα

στερνό αντίο
γειά χαρά
με λίγα χάδια και φιλιά
στα χείλη σου δοσμένα

δεν είναι δω αγάπη μου
δεν είναι δω το Σούλι
εδώ είναι μάνας μούλοι
σκοτώνουν τα παιδιά τους
και πίνουν στην υγειά τους

Δεκέμβριος

γενιά της σιωπής
γενιά της λήθης
γενιά της παρακμής

μέλλον
παρόν
παρελθόν;

μια κλωστή μας ενώνει

πρώτες βοήθειες

ακούς
βλέπεις
αισθάνεσαι
αφουγκράζεσαι
το ρυθμό της πόλης

ταχυκαρδία άσφυγμη
και το μυαλό απινιδώνεις

οικονομική βοήθεια

τα λεφτά, τα λεφτά

που τάχεις κρύψει
τα λεφτά
ρε κερατά;

ένα όνειρο μονάχα μένει

για σένα τόνειρο
για μένα τι;

αγνώστου ιθαγενούς

υπάρχουν τρία είδη ανθρώπων
οι ζωντανοί
οι πεθαμένοι
κι αυτοί που ταξιδεύουν

Ερμιόνη, Αύγουστος 2002

Στην πεζούλα
κάτω από την ασβεστωμένη μάντρα
του μοναστηριού
ξεκούρασα το βλέμμα
κοιτώντας γέρικες ελιές
γυμνά βουνά
κι ένα κομμάτι θάλασσας

Ο ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ
ο θάνατος ενός ανθρώπου
είναι ένα δράμα
ο θάνατος χιλιάδων
είναι ένα γεγονός

καλό ταξίδι

θλίβομαι
φοβάμαι
και όμως φεύγω

κι έφυγες οριστικά
για τη δική σου
Ισπανία

καλό ταξίδι
Αμαλία

φτάνει ως εδώ

κι αν αύριο
ξημερώσει μι' άλλη μέρα
τότε τι θάχεις για να κλαις;

θεραπεία ύπνου

κι αν δε μπορείς να κοιμηθείς
μη φοβηθείς
σε λίγο ξημερώνει